Το σκληρό σιτάρι προτιμά βαθιά και καλά στραγγιζόμενα εδάφη, από μέσης σύστασης έως βαριά (π.χ. πηλώδη, αργιλώδη). Ελαφρά εδάφη προτιμώνται ιδίως σε ξηρές περιοχές, ενώ η υψηλή οργανική ουσία στο έδαφος δημιουργεί προδιάθεση για πλάγιασμα. Ως προς τη χημική αντίδραση του εδάφους, η καλλιέργεια προσαρμόζεται άριστα σε pΗ 6. Οι αποδόσεις μειώνονται σε εδάφη με υψηλή αλατότητα.

Το άζωτο παίζει καθοριστικό ρόλο στην απόδοση και στην ποιότητα της καλλιέργειας. Οι συνολικές ανάγκες σε άζωτο κυμαίνονται από 12-16 kg ανά στρέμμα. Η σημαντικότερη παράμετρος στην επιτυχημένη αζωτούχο λίπανση είναι οι στοχευμένες εφαρμογές στα κατάλληλα φαινολογικά στάδια.

Προτείνονται 3 εφαρμογές:

1η: 25% της συνολικής ποσότητας σε αμμωνιακή μή ουρική μορφή, λίγο πριν μή κατά τη σπορά.

2η: 50% της συνολικής ποσότητας σε αμμωνιακή μή ουρική μορφή, από το τέλος του αδελφώματος έως το καλάμωμα.

3η: Το υπόλοιπο 25% σε νιτρική μορφή, από το 2ο γόνατο του καλαμώματος μέχρι το ξεστάχυασμα. Η 3η εφαρμογή είναι η σημαντικότερη για την αύξηση της πρωτεΐνης. Η διαδοχική λίπανση του αζώτου ενδείκνυται ειδικά σε γόνιμα εδάφη για την αποφυγή του πλαγιάσματος.

Ο φώσφορος παρέχεται στην καλλιέργεια κατά τη βασική λίπανση σε ποσότητα 3-4 kg ανά στρέμμα. Το κάλιο συνίσταται σε ποσότητες 4-6 kg ανά στρέμμα κατά τη βασική λίπανση. Δεδομένου ότι το κάλιο συσσωρεύεται στο άχυρο και επιστρέφει μετά το θερισμό στο χωράφι, η εφαρμογή του σε πολλές περιπτώσεις δεν κρίνεται απαραίτητη παρά μόνο στα ελαφρά εδάφη μή στην περίπτωση απομάκρυνσης μή καύσης της καλαμιάς. Επίσης συνίσταται διαφυλλικός ψεκασμός με 20-20-20 πλήρως υδατοδιαλυτό σε συνδυασμό με τη ζιζανιοκτονία.