Οδηγός Θρέψης Καλλιεργειών

Το σκληρό σιτάρι προσαρμόζεται άριστα σε pΗ 6 και σε ευρύ φάσμα εδαφών από μέσης έως βαριάς σύστασης, με άριστες αποδόσεις στα βαθιά και καλά στραγγιζόμενα εδάφη. Η σημασία του αζώτου και η διαχείριση του παίζει καθοριστικό ρόλο στην απόδοση και την ποιότητα της καλλιέργειας. Οι ανάγκες σε άζωτο κυμαίνονται από 15-18 kg/στρ ανάλογα με την αναμενόμενη παραγωγή. Προτείνονται 3 εφαρμογές με το 30% της συνολικής ποσότητας του αζώτου να εφαρμόζεται σε αμμωνιακή ή ουρική μορφή κατά τη βασική λίπανση, όπως επίσης και όλη η ποσότητα φωσφόρου (4-6 μονάδες) αλλά και καλίου  (0-8 μονάδες). Στη 2η εφαρμογή πέφτει το 60% του ολικού αζώτου στο στάδιο του αδελφώματος έως και το καλάμωμα και στην 3η εφαρμογή στο στάδιο του ξεσταχυάσματος η καλλιέργεια λιπαίνεται   με σκοπό την αύξηση της πρωτεΐνης.

Το μαλακό σιτάρι προσαρμόζεται σε εδάφη με pΗ>5,5 και συγκριτικά με το σκληρό σιτάρι ευδοκιμεί καλύτερα σε χωράφια χαμηλότερης γονιμότητας. Το 30-40% του αζώτου και το 100% του φωσφόρου καλύπτεται με τη βασική λίπανση. Εάν το έδαφος έχει έλλειψη σε κάλιο τότε προστίθενται κατά τη βασική λίπανση οι απαραίτητες μονάδες. Στο μαλακό σιτάρι πραγματοποιούνται δύο εφαρμογές λίπανσης.

Το άζωτο επηρεάζει περισσότερο τη βλαστική απόδοση του βαμβακιού και λιγότερο την απόδοση σε ίνες. Η επάρκεια αζώτου αυξάνει τη βλαστική ανάπτυξη επιμηκύνοντας την περίοδο καρποφορίας και αυξάνει το βάρος των σπόρων και των καρυδιών. Οι απαιτήσεις της καλλιέργειας κυμαίνονται από 10-12kg N/στρέμμα εκ των οποίων το 60-70% παρέχεται ως βασική λίπανση πριν ή κατά τη σπορά σε αμμωνιακή ή ουρική μορφή. Το υπόλοιπο Ν παρέχεται με επιφανειακή λίπανση σε νιτρική μορφή από την εμφάνιση των φυτών έως και την έναρξη της ανθοφορίας.

Η διαχείριση του αζώτου είναι σημαντική στο βαμβάκι, τόσο για τον περιορισμό της βλαστικής ανάπτυξης, όσο και της απόδοσης της καλλιέργειας. Το 60% του αζώτου εφαρμόζεται κατά τη βασική λίπανση και το υπόλοιπο στην αρχή της ανθοφορίας, σε μορφή αμμωνιακού ή ουρικού αζώτου.

Ο φώσφορος συνεισφέρει στη γρήγορη και σωστή ανάπτυξη του ριζικού συστήματος, παράγοντας άρρηκτα συνδεδεμένος με την πρωίμιση της παραγωγής. Οι απαιτήσεις της καλλιέργειας σε Φώσφορο κυμαίνονται από 4-8kg P2Ο5/στρέμμα και χορηγείται 100% κατά τη βασική λίπανση.

Το κάλιο ενδείκνυται ιδιαίτερα σε ελαφρά εκπλυμένα εδάφη με όξινη αντίδραση καθώς και σε βαριά αργιλώδη εδάφη. Το κάλιο αυξάνει σημαντικά τις αποδόσεις της καλλιέργειας και παρέχεται όλο κατά τη βασική λίπανση σε ποσότητες 6-12kg K2O/στρέμμα.

Από τα υπόλοιπα στοιχεία σπάνια παρατηρούνται ελλείψεις σε ασβέστιο και θείο καθώς μόνο μικρές ποσότητες απομακρύνονται από το έδαφος κατά τη συγκομιδή. Σε περιπτώσεις όξινων εδαφών χορηγείται κατά τη βασική λίπανση μαγνήσιο σε ποσότητα 2-4 kg MgO/στρ σε μορφή θειικού μαγνησίου. Τροφοπενίες Βορίου, Ψευδαργύρου και άλλων ιχνοστοιχείων μπορούν να καλύπτονται κατά περίπτωση με φυλλοψεκασμούς κατά τη διάρκεια της καλλιέργειας. 

Το καλαμπόκι παράγει υψηλές αποδόσεις ξηρής ύλης και για το λόγο αυτό έχει υψηλές απαιτήσεις για θρεπτικά συστατικά ειδικά: άζωτο (Ν), φώσφορο (Ρ), κάλιο (Κ). Έχει βαθύ ριζικό σύστημα (έως και 1,8m) και αυτό του επιτρέπει να αξιοποιεί τα θρεπτικά συστατικά που βρίσκονται στα χαμηλότερα στρώματα. Η καλλιέργειά του είναι πιο αποδοτική σε εδάφη μέσης σύστασης, βαθιά, καλώς στραγγιζόμενα,  με υψηλή περιεκτικότητα σε οργανική ουσία, υψηλή υδατοικανότητα και pH 5,5-7,5.

Το άζωτο είναι το σπουδαιότερο θρεπτικό στοιχείο και παίζει βασικό ρόλο στην ανάπτυξη και απόδοση της καλλιέργειας. Απαιτείται σε πολύ μεγάλες ποσότητες, αφού, για στρεμματικές αποδόσεις κατά μέσο όρο μεγαλύτερες ή ίσες των 1000kg απαιτούνται περισσότερα των 25 kg Ν λαμβάνοντας πάντα υπόψιν τον παράγοντα της έκπλυσης. Κατά το στάδιο της ωρίμανσης ο σπόρος περιέχει περισσότερο του 70% του συνολικού Ν του φυτού. Η εφαρμογή του Ν πρέπει να γίνεται σε 2 δόσεις (βασική και επιφανειακή).

Ο φώσφορος χορηγείται στη βασική λίπανση σε ποσότητες 5-10 kg ανά στρέμμα ανάλογα με την αποθήκη του εδάφους σε φώσφορο καθώς και την ένταση των προηγούμενων φωσφορικών λιπάνσεων.

Το κάλιο χορηγείται στη βασική λίπανση σε ποσότητες 6-12 kg/στρέμμα. Σε περιπτώσεις έλλειψης καλίου από το έδαφος μπορούν να χορηγηθούν έως και 20 kg καλίου το στρέμμα.

Αναφορικά με τα ιχνοστοιχεία ο αραβόσιτος συνήθως δεν παρουσιάζει τροφοπενίες με εξαίρεση αυτή του ψευδαργύρου η οποία παρουσιάζεται κατά το βλαστικό στάδιο της ανάπτυξης του φυτού προκαλώντας χλώρωση των μεσαίων φύλλων και καθυστέρηση της ανάπτυξης.

Σημαντική είναι και η επάρκεια του βορίου στην καλλιέργεια του καλαμποκιού όταν στα νέα υβρίδια η ανεπάρκεια του συσχετίζεται με έλλειψη γεμίσματος του σπάδικα, ειδικότερα αν υποστεί υδατικό στρες κατά την ημέρα 14η της ανθοφορίας του. Για την αντιμετώπιση του φαινομένου αυτού προτείνεται η εφαρμογή με BoroAgro, διαφυλλικά ή με στάγδην άρδευση.

Το ρύζι καλλιεργείται σε μεγάλη ποικιλία εδαφών, με βέλτιστη ανάπτυξη σε όξινα εδάφη (pH 5,5-6,5). Η καλλιέργεια του ρυζιού αξιοποιεί αλατούχα και αλκαλικά εδάφη βελτιώνοντας τις παθογένειες οι οποίες τα καθιστούν ακατάλληλα για άλλες καλλιέργειες. Για καλλιέργεια υπό κατάκλυση καλύτερα εδάφη είναι τα συνεκτικά, τα οποία περιορίζουν τη διήθηση του νερού. Αντίθετα, σε ελαφρά χώματα παρατηρείται έντονη διήθηση του νερού με ταυτόχρονη έκπλυση και απώλεια θρεπτικών στοιχείων. Η ποσότητα αζώτου που θα χρησιμοποιηθεί εξαρτάται από την καλλιεργούμενη ποικιλία, την επάρκεια νερού άρδευσης και την εφαρμοζόμενη αμειψισπορά. Το άζωτο αυξάνει το ύψος, τον αριθμό των φόβων, το μέγεθος των φύλλων και τον αριθμό των σταχυδίων, παράγοντες οι οποίοι είναι καθοριστικοί για την τελική απόδοση της καλλιέργειας. 

Η συνολική ποσότητα αζώτου που απαιτείται κυμαίνεται μεταξύ 14-16kg N/στρ. Το 40% παρέχεται με αμμωνιακή ή ουρική μορφή ως βασική λίπανση λίγο πριν τη σπορά με διασπορά και ενσωμάτωση σε όλη την επιφάνεια του χωραφιού. Επειδή το ρύζι είναι απαιτητικό σε θείο καλό είναι να χρησιμοποιούνται θειικά λιπάσματα αζώτου. Το υπόλοιπο 60% παρέχεται ως επιφανειακή λίπανση αμμωνιακής ή ουρικής μορφής σε 2 δόσεις. Η πρώτη δόση (40% της συνολικής ποσότητας) στο αδέλφωμα (25-35 ημέρες μετά τη σπορά) και η δεύτερη δόση (τελευταίο 20%) λίγο πριν τη διόγκωση της ταξιανθίας (50-60 ημέρες μετά τη σπορά). 

Ο φώσφορος ευνοεί την ανάπτυξη της ρίζας κατά τα πρώτα στάδια ανάπτυξης των φυτών και συμβάλλει στην πρώιμη ανθοφορία και ωρίμανση. Ποσότητα 4-8 kg P2O5/στρ κατά τη βασική λίπανση κρίνεται ικανοποιητική, εφόσον τα υπόλοιπα στοιχεία βρίσκονται σε διαθεσιμότητα.

Το κάλιο αυξάνει την αντοχή των φυτών σε εχθρούς και ασθένειες, δυσμενείς καιρικές συνθήκες και στο πλάγιασμα ενδυναμώνοντας τα στελέχη της καλλιέργειας. Η αντίδραση των φυτών σε άζωτο και φώσφορο είναι αυξημένη σε περιπτώσεις επάρκειας καλίου. Οι απαιτήσεις της καλλιέργειας σε κάλιο κυμαίνονται μεταξύ 6-10 kg K2O/στρ. Παρέχεται όλο στη βασική λίπανση εκτός περιπτώσεων έλλειψης οπότε παρέχεται 50% στη βασική και το υπόλοιπο 50% επιφανειακά στο αδέλφωμα ως θειικό κάλιο. Αναφορικά με τα ιχνοστοιχεία δεν παρατηρούνται συνήθεις τροφοπενίες εκτός αυτής του ψευδαργύρου.

Η διαθεσιμότητα του ψευδαργύρου στο έδαφος σε  pH>6 (συνηθισμένη στους ορυζώνες της Ελλάδος) είναι περιορισμένη και καθιστά αναγκαίο το διαφυλλικό ψεκασμό με εφαρμογή χηλικής μορφής ψευδαργύρου IDHA 10% με αντοχή στη φωτόλυση.

Το κριθάρι προτιμά κυρίως πηλώδη και αργιλοπηλώδη εδάφη τα οποία στραγγίζουν εύκολα. Ως προς τη χημική αντίδραση του εδάφους προτιμά pH μεταξύ 6-7,5. Θεωρείται από τις πιο ανθεκτικές καλλιέργειες στο αλάτι, ωστόσο, η ανθεκτικότητα του στην αλατότητα του εδάφους διαφέρει μεταξύ των καλλιεργούμενων ποικιλιών.

Το κριθάρι αντιδρά θετικά στην προσθήκη αζώτου. Επάρκεια αζώτου στο κριθάρι αυξάνει την ανάπτυξη του ριζικού συστήματος, το αδέλφωμα, το φύλλωμα, το ύψος του βλαστού και το μέγεθος των στάχεων. Υπερβολικές ποσότητες αζώτου ευνοούν πολύ την ανάπτυξη φυλλώματος και βλαστού, προκαλούν πλάγιασμα και οψιμίζουν την καλλιέργεια. Ανάλογα με την τάση της ποικιλίας για πλάγιασμα, το σκοπό της καλλιέργειας (ζωοτροφή ή βυνοποίηση), την επάρκεια νερού και την αναμενόμενη απόδοση, η συνολική ποσότητα αζώτου που απαιτεί το κριθάρι είναι 8-12 kg N/στρ.

Από αυτήν το 50% παρέχεται στη βασική λίπανση σε αμμωνιακή μορφή με ενσωμάτωση κατά τη σπορά ή λίγο πριν και το υπόλοιπο 50% παρέχεται ως επιφανειακή λίπανση σε νιτρική μορφή με ελαφριά άρδευση ή με το νερό της βροχής. Σε περιπτώσεις που το έδαφος παρουσιάζει όξινη αντίδραση χορηγείται η επιφανειακή λίπανση με τη μορφή της  ασβεστούχου νιτρικής αμμωνίας.

Επάρκεια φωσφόρου διασφαλίζει καλό γέμισμα των καρπών και συσχετίζεται με υψηλότερο εκχύλισμα βύνης. Παράλληλα, πρωιμίζει την καλλιέργεια και δρα συνεργατικά με το άζωτο προς όφελος του φυτού. Οι συνιστώμενες δόσεις ανάλογα με την περιεκτικότητα του εδάφους σε φώσφορο κυμαίνονται συνήθως μεταξύ 5-10kg P2Ο5/στρ. Ο φώσφορος παρέχεται κατά 100% στη βασική λίπανση.

Το κάλιο είναι απαραίτητο ειδικά στα πρώτα στάδια ανάπτυξης του φυτού. Παρόλα αυτά το κριθάρι δεν αντιδρά θεαματικά στην προσθήκη καλίου. Σε αγρούς με έλλειψη συνιστάται κατά τη βασική λίπανση η χορήγηση 5-10 kg K2O/στρ. Αλλιώς δεν κρίνεται απαραίτητη η χορήγηση του.

Η σίκαλη είναι το λιγότερο απαιτητικό από τα χειμωνιάτικα σιτηρά σε εδαφική υγρασία. Οι υψηλότερες αποδόσεις επιτυγχάνονται σε πλούσια, καλά στραγγιζόμενα πηλώδη εδάφη. Δεν ευδοκιμεί σε συμπαγή εδάφη ή σε εδάφη με περίσσεια εδαφικής υγρασίας. Αναφορικά με την αντίδραση του εδάφους προτιμά εδάφη με pH 6-6,5, ωστόσο μπορεί να προσαρμοστεί σε εδάφη με pH 4,5-8. Είναι φυτό αρκετά ανθεκτικό στην αλατότητα του εδάφους. 

Το άζωτο αυξάνει το αδέλφωμα και την ανάπτυξη του υπέργειου τμήματος. Το ριζικό σύστημα επίσης αυξάνεται σε μέγεθος, αλλά σε μικρότερο βαθμό από το υπέργειο, με αποτέλεσμα η αζωτούχος λίπανση να αυξάνει τη σχέση βλαστών/ρίζες. Γενικά, η σίκαλη αντιδρά λιγότερο θεαματικά στην προσθήκη αζώτου από το σιτάρι και οι μέγιστες αποδόσεις σε καρπό παρατηρούνται σε δόσεις 3,5-5kg N/στρ. Ποσότητες μεγαλύτερες από 7kg/στρ. μπορεί να προκαλέσουν πλάγιασμα, αν κι αυτό είναι λιγότερο έντονο απ’ ό,τι στα άλλα χειμωνιάτικα σιτηρά. Για άριστη παραγωγή βιομάζας οι δόσεις αζώτου μπορεί να φτάσουν τα 10kg/στρ. Το 50% του αζώτου παρέχεται στη βασική λίπανση σε αμμωνιακή μορφή με ενσωμάτωση κατά τη σπορά ή λίγο πριν και το υπόλοιπο 50% παρέχεται ως επιφανειακή λίπανση σε νιτρική μορφή με ελαφριά άρδευση ή με το νερό της βροχής. Σε περιπτώσεις που το έδαφος παρουσιάζει όξινη αντίδραση χορηγείται η επιφανειακή λίπανση με τη μορφή της ασβεστούχου νιτρικής αμμωνίας. 

Ο φώσφορος χορηγείται με τη βασική λίπανση σε δόσεις 4-6 kg P2Ο5/στρ. Λαμβάνεται πάντα υπόψιν η ένταση των προηγούμενων φωσφορικών λιπάνσεων. Ανάλογα με τα αποθέματα καλίου στο έδαφος, το κάλιο χορηγείται με τη βασική λίπανση σε δόσεις 3-4 kg K2O/στρ.

Τα καπνά τύπου Virginia καλλιεργούνται με επιτυχία σε μέσης σύστασης εδάφη με pH 5,5-7,5 και καλή στράγγιση για την αποφυγή της συγκέντρωσης υψηλής σχετικής υγρασίας στο βάθος του ριζοστρώματος.

Η ιδανική ποσότητα διαθέσιμου αζώτου ανά φάση ανάπτυξης του φυτού είναι καθοριστικής σημασίας παράγοντας για την επίτευξη μιας επιτυχημένης παραγωγής. Το άζωτο θα πρέπει να είναι διαθέσιμο κατά τη φάση της ταχείας ανάπτυξης και προοδευτικά να εξαντλείται οδεύοντας προς τη φάση της πλήρους ωρίμανσης. Έλλειψη αζώτου οδηγεί σε υπανάπτυκτα φυτά, χαμηλή παραγωγή, χαμηλή νικοτίνη και υψηλά σάκχαρα. Η υπερβολική λίπανση με άζωτο οδηγεί σε υπερβολική ανάπτυξη των φυτών, ανεξέλεγκτη έκπτυξη φυλλιζίων, δυσχέρεια στην ωρίμανση των φύλλων, παραγωγή φύλλων με δερματώδη υφή και βαθύ πράσινο χρώμα χαμηλής εμπορικής αξίας. Τα καπνά τύπου Βιρτζίνια απορροφούν 8-12 kg N/στρ. Το 40% του αζώτου (50% αμμωνιακό-50% νιτρικό) θα πρέπει να παρέχεται κατά τη βασική λίπανση 10-12 ημέρες πριν την εγκατάσταση της φυτείας με ενσωμάτωση και συνοδεία ελαφριάς άρδευσης. Το υπόλοιπο 60% παρέχεται ως επιφανειακή λίπανση σε νιτρική μορφή κατά τη φάση της ταχείας ανάπτυξης των φύλλων.

Ο φώσφορος είναι απαραίτητο μακροστοιχείο για την ανάπτυξη πλούσιου ριζικού συστήματος και για την πρόσληψη άλλων αναγκαίων μακροστοιχείων και ιχνοστοιχείων. Ο φώσφορος παρέχεται στη βασική λίπανση σε ποσότητα μεταξύ 8-16 kg P2O5/στρ.

Τα καπνά με επάρκεια καλίου έχουν ελαστική υφή, λαμπερή εμφάνιση, σωστή καύση και υψηλά καπνιστικά χαρακτηριστικά εμφανίζοντας ταυτόχρονα ανθεκτικότητα σε προσβολές από εχθρούς και ασθένειες. Το κάλιο θα πρέπει να προστίθεται κατά τη βασική λίπανση σε ποσότητες από 12-30 kg K2O/στρ. Απαγορεύεται η χρήση λιπασμάτων που περιέχουν χλώριο διότι αυξάνει την υγροσκοπικότητα και μειώνει την καυσιμότητα του ξηρού προϊόντος.

Στα ανατολικά καπνά η βασική λίπανση πραγματοποιείται 1-10 ημέρες πριν από τη μεταφύτευση. Κατά τη βασική λίπανση παρέχεται το 50-80% του αζώτου (50% αμμωνιακό-50% νιτρικό), καθώς και το 100% του φωσφόρου και του καλίου.

Κατά την επιφανειακή λίπανση (20-25 ημέρες από τη μεταφύτευση) εφαρμόζεται το υπόλοιπο άζωτο σε νιτρική μορφή και ενδεχομένως κάποια ιχνοστοιχεία ανάλογα με τη μακροσκοπική εξέλιξη της καπνοφυτείας. Θα πρέπει να αποφεύγονται λιπάσματα τα οποία περιέχουν χλώριο.

Ο ηλίανθος παρουσιάζει ευρεία προσαρμοστικότητα σχεδόν σε όλους τους τύπους των εδαφών, από τα πολύ φτωχά μέχρι τα πολύ γόνιμα. Επίσης προσαρμόζεται ικανοποιητικά τόσο σε αμμώδη όση και σε αργιλώδη εδάφη. Το ριζικό του σύστημα εισχωρεί βαθιά στο έδαφος με αποτέλεσμα να προτιμά εδάφη καλά αεριζόμενα τα οποία στραγγίζουν εύκολα. Ως προς τη χημική αντίδραση του εδάφους προτιμά εδάφη με pH 5,5-8. Εμφανίζει πρόβλημα σε εδάφη με υψηλή αλατότητα.

Το άζωτο αποτελεί το κυριότερο θρεπτικό στοιχείο καθώς συμβάλλει στην καλή ανάπτυξη του φυτού, στην επίτευξη ικανοποιητικών αποδόσεων και στην αύξηση της περιεκτικότητας σε λάδι και πρωτεΐνη. Η εφαρμογή υπερβολικής δόσης αζώτου υποβαθμίζει την ποιότητα πρωτεΐνης και αυξάνει τον κίνδυνο προσβολής από ασθένειες καθώς και τον κίνδυνο του πλαγιάσματος. Οι συνολικές απαιτήσεις του ηλίανθου σε άζωτο κυμαίνονται μεταξύ 8-10 kg Ν/στρ. Το 70-80% αζώτου χορηγείται σε αμμωνιακή μορφή κατά τη βασική λίπανση λίγο πριν ή κατά τη σπορά και ενσωματώνεται στο έδαφος. Το υπόλοιπο χορηγείται κατά την επιφανειακή λίπανση.

Ο φώσφορος επηρεάζει την απόδοση και την περιεκτικότητα του σπόρου σε λάδι. Χορηγείται κατά τη βασική λίπανση, ανάλογα με τις προηγούμενες φωσφορικές λιπάνσεις σε δόσεις 3-6 kg P2O5/στρ. Το κάλιο συμβάλλει στην αύξηση της ελαιοπεριεκτικότητας, ενώ η έλλειψή του προκαλεί αύξηση του ποσοστού ακόρεστων οξέων. Χορηγείται κατά τη βασική λίπανση σε δόσεις που κυμαίνονται από 20-25 kg K2O/στρ.

Αρκετά συνηθισμένη τροφοπενία στην καλλιέργεια του ηλίανθου είναι αυτή του ψευδάργυρου. Ο ψευδάργυρος μπορεί να προστεθεί σε ανόργανη μορφή στο έδαφος ή αργότερα με διαφυλλικούς ψεκασμούς.

Επίσης, σημαντικά προβλήματα στην καλλιέργεια μπορούν να προκύψουν από έλλειψη βορίου, ιδιαίτερα σε ασβεστώδη ή αμμώδη εδάφη αλλά και σε εδάφη που επικρατεί η μονοκαλλιέργεια ηλίανθου επί σειρά ετών χωρίς την προσθήκη βορίου. Το βόριο χορηγείται προληπτικά με τη βασική λίπανση στο έδαφος ή αργότερα διαφυλλικά όταν η καλλιέργεια βρίσκεται στο στάδιο των 10 πραγματικών φύλλων.

Η πατάτα αναπτύσσεται πιο αποδοτικά σε εδάφη βαθιά, εμπλουτισμένα με οργανική ουσία, γόνιμα, μέσης και ελαφριάς μηχανικής σύστασης που χαρακτηρίζονται από καλή στράγγιση και ικανοποιητικό αερισμό. Τα συνεκτικά εδάφη δίνουν παραγωγή κατώτερης ποιότητας με κακόσχημους και μικρούς κονδύλους. Στα αμμώδη, φτωχά εδάφη μπορεί να επιτευχθεί πρωίμιση της παραγωγής μόνο όταν εφαρμοσθεί ενισχυμένη λιπαντική αγωγή. Αναφορικά με την αντίδραση του εδάφους, η πατάτα προσαρμόζεται χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα σε ένα εύρος pH από 4,5 έως 7,5 με προτίμηση στη ζώνη 6-6,5. Συχνά παρουσιάζει ευαισθησία στην αυξημένη αλατότητα του εδάφους και του νερού άρδευσης.

Το άζωτο αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα θρεπτικά στοιχεία για την καλλιέργεια της πατάτας. Το άζωτο συμβάλλει στην ευρωστία των φυτών, προωθεί την παραγωγικότητα και την περιεκτικότητα των κονδύλων σε πρωτεΐνη. Η συνολική ποσότητα αζώτου που απαιτείται για την απόδοση 4,5-6 τόνων πατάτας υπολογίζεται στα 20-30 kg N/στρ. Από αυτή την ποσότητα το 50% παρέχεται στη βασική λίπανση με ουρική μορφή πριν την εγκατάσταση της καλλιέργειας κατά την προετοιμασία του χωραφιού ή κατά τη φύτευση. Το υπόλοιπο άζωτο χορηγείται με νιτρική μορφή επιφανειακά σε 2 δόσεις, με την πρώτη εφαρμογή να λαμβάνει χώρα κατά το παράχωμα των φυτών και τη δεύτερη κατά την περίοδο ανάπτυξης των κονδύλων. Στα ουδέτερα ή αλκαλικά εδάφη είναι προτιμότερο να παρέχεται με τη μορφή νιτρικής αμμωνίας ενώ σε ελαφρώς όξινα με τη μορφή της ασβεστούχου νιτρικής αμμωνίας.

Ο φώσφορος βοηθά στην ανάπτυξη του ριζικού συστήματος, την αντοχή των φυτών σε δυσμενείς καιρικές συνθήκες, αυξάνει το πάχος της φλούδας και επιμηκύνει το μετασυλλεκτικό χρόνο διατήρησης του προϊόντος. Επίσης, ο φώσφορος προκαλεί αύξηση του αριθμού και του βάρους των κονδύλων. Όλη η ποσότητα του φωσφόρου παρέχεται με ενσωμάτωση κατά τη βασική λίπανση, σε δοσολογία 10-15 kg P2O5 κατά την προετοιμασία του χωραφιού.

Το κάλιο είναι αναντικατάστατο στοιχείο για την πατάτα καθώς αυξάνει την παραγωγή και βελτιώνει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της καλλιέργειας, συμμετέχει στο σχηματισμό υδατανθράκων και ευνοεί τη μετακίνησή τους από τα φύλλα στον κόνδυλο, αυξάνει το βάρος των κονδύλων και βελτιώνοντας τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά, ευνοεί τη μηχανική ενίσχυση του σκελετού του φυτού, μειώνει τη διαπνοή και αυξάνει την αντοχή στην ξηρασία και στην αποθήκευση. Το κάλιο χορηγείται 80% κατά τη βασική λίπανση της καλλιέργειας και το υπόλοιπο 20% κατά την επιφανειακή σε συνολική δοσολογία 30- 40 kg K2O/στρ. Για την αποφυγή των ανεπιθύμητων επιδράσεων του χλωρίου κρίνεται απαραίτητη η εφαρμογή του θειικού καλίου. Η παρουσία ικανοποιητικών ποσοτήτων Μαγνησίου στην καλλιέργεια της πατάτας θεωρείται αναγκαίος παράγοντας αφού το μαγνήσιο προάγει τη φωτοσυνθετική δραστηριότητα και είναι απαραίτητο για τη μεταφορά σακχάρων προς τους κονδύλους. Ποσότητα Μαγνησίου 7-10 kg MgO/στρ θεωρείται απαραίτητη για την εύρυθμη λειτουργία του φυτού της πατάτας. Το μαγνήσιο χορηγείται κατά τη βασική λίπανση μόνο του ή σε μορφή θειικού καλιομαγνήσιου.

Η ελιά είναι γενικά δέντρο μειωμένων απαιτήσεων ως προς το έδαφος. Ελαφρώς όξινα έως αλκαλικά εδάφη την ευνοούν και μπορεί να ανεχθεί ακόμη και pH 8,5. Η ανθεκτικότητα της στην αλατότητα έχει κάποια επίπτωση στην απόδοση. Οι βροχοπτώσεις παίζουν σημαντικό ρόλο στην καρποφορία της ειδικά όπου η καλλιέργεια δεν αρδεύεται. Από τα 250mm στα 500mm και στα 600 mm βροχής οι αποδόσεις είναι αύξουσες όταν βέβαια το έδαφος στραγγίζει κανονικά. Πριν ανθήσει η ελιά μέχρι την καρπόδεση έχει ανάγκη από νερό, συνθήκη που ικανοποιείται από τις βροχοπτώσεις της εποχής.

Κάθε χρόνο, με τη συγκομιδή των καρπών ο ελαιώνας χάνει σημαντικές ποσότητες θρεπτικών στοιχείων. Τα θρεπτικά στοιχεία αυτά πρέπει να αναπληρώνονται, ώστε να μην μειωθεί σταδιακά η γονιμότητα του εδάφους και αντίστοιχα να μην μειωθεί η παραγωγικότητα του ελαιώνα.

Ο τύπος και η δόση του λιπάσματος εξαρτώνται από διάφορους παράγοντες:

• Το είδος και την ποικιλία
• Ηλικία δένδρου
• Παραγωγή
• Παρατηρούμενες τροφοπενίες
• Στάδιο ανάπτυξης καλλιέργειας
• Ιδιότητες εδάφους
• Διαθεσιμότητα νερού κτλ.

Τα λιπάσματα που περιέχουν κάλιο, φώσφορο, μαγνήσιο και βόριο θα πρέπει να εφαρμόζονται πριν την περίοδο βροχοπτώσεων (στους ξερικούς ελαιώνες) και να ενσωματώνονται στο έδαφος (20-30 εκατοστά βάθος).

Λίπανση κατά τη φύτευση:
Με βάση την εδαφολογική ανάλυση φωσφόρος, κάλιο και μαγνήσιο θα πρέπει να προστίθενται στο λάκκο φύτευσης ενώ το άζωτο είναι προτιμότερο να εφαρμόζεται μετά την εγκατάσταση των ελαιόδεντρων (ακόμα και ένα χρόνο μετά τη φύτευση).

Η σωστή αζωτολίπανση έχει ευνοϊκές συνέπειες και στο φαινόμενο της παρενιαυτοφορίας (μια χρονιά υψηλής παραγωγής ακολουθείται από χρονιά μειωμένης παραγωγής), μειώνοντας την έντασή της. Το φαινόμενο αυτό πιθανόν οφείλεται στον ανταγωνισμό μεταξύ βλάστησης και καρπών κατά τη χρονιά της υψηλής καρποφορίας. Η έντασή του μπορεί να μετριαστεί με:
• Κλάδεμα τη χρονιά που αναμένεται η υψηλή καρποφορία
• Λίπανση (κυρίως με άζωτο, ώστε να ενδυναμωθεί η νέα βλάστηση)
• Άρδευση

Στις ποτιστικές καλλιέργειες οι απαιτήσεις σε άζωτο είναι υψηλότερες και διαρκούν περισσότερο αν ληφθεί υπόψη ότι ο καρπός ως την ωρίμανση χρειάζεται 6-7 μήνες, ωφέλιμο οπότε είναι να χορηγηθούν με τη βασική λίπανση τα 2/3 της συνολικής ποσότητας Αζώτου και καλίου. Η χρήση καλίου είναι αναγκαία και ιδιαίτερα τη χρονιά της αυξημένης καρποφορίας. Ο καρπός, τα φύλλα και τα κλαδιά (κλάδεμα) αφαιρούν σημαντικές ποσότητες καλίου από το έδαφος.

Οι καλιολιπάνσεις τελικά ευνοούν τη διαφοροποίηση και την ανάπτυξη των ανθοφόρων οφθαλμών, βελτιώνουν το μέγεθος των καρπών και αυξάνουν την περιεκτικότητά του σε λάδι.

Το βόριο είναι το σπουδαιότερο ιχνοστοιχείο για την ελιά. Η έλλειψή του προκαλεί ανθόρροια και καρπόπτωση. Η εφαρμογή του αυξάνει την καρπόδεση, την παραγωγή και την περιεκτικότητα σε λάδι των καρπών.

Για την επάρκεια του βορίου προτείνουμε 3 διαφυλλικούς ψεκασμούς με BoroAgro πριν και μετά την ανθοφορία καθώς και μετά τη συγκομιδή.

Η τομάτα αποδίδει καλύτερα σε μέσης σύστασης εδάφη (αμμοπηλώδη-πηλοαμμώδη) εφόσον είναι βαθιά, γόνιμα, στραγγίζουν καλά και υπάρχει διαθέσιμο νερό για άρδευση. Το άριστο pH για την καλλιέργεια της τομάτας κυμαίνεται μεταξύ 5,8-7. Τα ελαφρά εδάφη θεωρούνται ιδανικά για πρώιμες καλλιέργειες συνήθως όμως είναι φτωχά, με χαμηλή εναλλακτική ικανότητα και χαμηλό βαθμό υδατοικανότητας. Αναφορικά με τα άλατα του εδάφους και το νερό της άρδευσης, η τομάτα παρουσιάζει σχετική αντοχή. Ο σχεδιασμός της λιπαντικής διαχείρισης πρέπει να γίνεται λαμβάνοντας πάντα υπόψιν την περιοχή, ποικιλία, το έδαφος, τον τρόπο καλλιέργειας καθώς και την αναμενόμενη παραγωγή.

Το άζωτο έχει σημαντική επίδραση στην ισορροπημένη βλαστική ανάπτυξη και την απόδοση του φυτού. Υψηλές ποσότητες αζώτου προκαλούν υπερευαισθησία του φυτού στα διάφορα παθογόνα, μείωση της παραγωγής λόγω παράτασης της άνθησης και μείωσης της καρπόδεσης, καθυστέρηση της ωρίμανσης καθώς και παραγωγή μεγαλύτερων καρπών με μαλακότερη υφή. Οι συνολικές απαιτήσεις αζώτου διαφέρουν ανάλογα με τον τύπο της καλλιέργειας (βιομηχανική, επιτραπέζια ή τομάτα θερμοκηπίου) και κυμαίνονται στα επίπεδα του πίνακα που ακολουθεί. Από αυτή την ποσότητα, το 30-40% παρέχεται στη βασική λίπανση (αμμωνιακή-νιτρική μορφή) με ενσωμάτωση κατά την προετοιμασία του εδάφους για την εγκατάσταση της καλλιέργειας και το υπόλοιπο παρέχεται με νιτρική μορφή σε πολλές επιμέρους δόσεις ανάλογα με τον τρόπο της καλλιέργειας.

Ο φώσφορος επηρεάζει τη βλάστηση και την παραγωγή του φυτού, ανάλογα με τη διαθεσιμότητα του στο έδαφος, την περιεκτικότητα του εδάφους σε οργανική ουσία και το pH. Από τη μία βοηθάει στην καλύτερη ανάπτυξη του ριζικού συστήματος και την ομοιόμορφη ανάπτυξη του χρώματος του καρπού κατά την ωρίμανση, από την άλλη όμως, υψηλή περιεκτικότητα προκαλεί ανομοιόμορφο χρωματισμό των καρπών και ποιοτική υποβάθμιση τους (αύξηση των κενών χώρων στο εσωτερικό του καρπού). Ισορροπημένες δόσεις φωσφόρου μετριάζουν τις αρνητικές επιπτώσεις της υπερλίπανσης με άζωτο.

Η υπερβολική λίπανση με φώσφορο συχνά καταλήγει σε τροφοπενία μαγνησίου λόγω ανταγωνιστικότητας των 2 στοιχείων. Όλη η ποσότητα του Φωσφόρου χορηγείται στη βασική λίπανση σε δόσεις που κυμαίνονται από 15-22 kg P2O5/στρ ανάλογα με τον τύπο της καλλιέργειας.

Το κάλιο παίζει σημαντικό ρόλο σε πολλές λειτουργίες του φυτού. Μεσαίες δόσεις καλίου προκαλούν αυξημένη παραγωγή φυτών με μέτριους ποιοτικά καρπούς σε γεύση και χρώμα. Η προσθήκη μεγαλύτερων ποσοτήτων καλίου βελτιώνει κατά πολύ την ποιότητα, το σχήμα, τη συνεκτικότητα και την ομοιομορφία στο χρώμα του καρπού. Η έλλειψη του καλίου εμφανίζεται με περιφερειακή χλώρωση και νέκρωση των φύλλων, ξεκινώντας από τα φύλλα της βάσης, ενώ προκαλεί ανομοιόμορφη εμφάνιση χρώματος των καρπών. Σχεδόν το 50% του καλίου παρέχεται στη βασική λίπανση και το υπόλοιπο στην επιφανειακή σε συνολικές ποσότητες 25-65 kg Κ2Ο/στρ.

Το μαγνήσιο συμμετέχει στη λειτουργία της φωτοσύνθεσης των φύλλων, καθώς και στη σύνθεση των σακχάρων και των υδατανθράκων. Έλλειψη του στοιχείου αυτού προκαλεί περιορισμό της βλαστικής ανάπτυξης του φυτού και της παραγωγής καθώς και περιφερειακή χλώρωση των φύλλων (από τη βάση στην κορυφή). Προστίθεται στη βασική λίπανση σε ποσότητες 5-12 kg MgO/στρ.

Η μηλιά αποδίδει καλύτερα σε μέσης σύστασης εδάφη (αμμοπηλώδη-πηλοαμμώδη) εφόσον είναι βαθιά, γόνιμα, στραγγίζουν καλά και υπάρχει διαθέσιμο νερό για άρδευση. Το άριστο pH για την καλλιέργεια της τομάτας κυμαίνεται μεταξύ 5,8-7. Τα ελαφρά εδάφη θεωρούνται ιδανικά για πρώιμες καλλιέργειες συνήθως όμως είναι φτωχά, με χαμηλή εναλλακτική ικανότητα και χαμηλό βαθμό υδατοικανότητας. Αναφορικά με τα άλατα του εδάφους και το νερό της άρδευσης, η τομάτα παρουσιάζει σχετική αντοχή. Ο σχεδιασμός της λιπαντικής διαχείρισης πρέπει να γίνεται λαμβάνοντας πάντα υπόψιν την περιοχή, ποικιλία, το έδαφος, τον τρόπο καλλιέργειας καθώς και την αναμενόμενη παραγωγή.

Το άζωτο έχει σημαντική επίδραση στην ισορροπημένη βλαστική ανάπτυξη και την απόδοση του φυτού. Υψηλές ποσότητες αζώτου προκαλούν υπερευαισθησία του φυτού στα διάφορα παθογόνα, μείωση της παραγωγής λόγω παράτασης της άνθησης και μείωσης της καρπόδεσης, καθυστέρηση της ωρίμανσης καθώς και παραγωγή μεγαλύτερων καρπών με μαλακότερη υφή. Οι συνολικές απαιτήσεις αζώτου διαφέρουν ανάλογα με τον τύπο της καλλιέργειας (βιομηχανική, επιτραπέζια ή τομάτα θερμοκηπίου) και κυμαίνονται στα επίπεδα του πίνακα που ακολουθεί. Από αυτή την ποσότητα, το 30-40% παρέχεται στη βασική λίπανση (αμμωνιακή-νιτρική μορφή) με ενσωμάτωση κατά την προετοιμασία του εδάφους για την εγκατάσταση της καλλιέργειας και το υπόλοιπο παρέχεται με νιτρική μορφή σε πολλές επιμέρους δόσεις ανάλογα με τον τρόπο της καλλιέργειας.

Ο φώσφορος επηρεάζει τη βλάστηση και την παραγωγή του φυτού, ανάλογα με τη διαθεσιμότητα του στο έδαφος, την περιεκτικότητα του εδάφους σε οργανική ουσία και το pH. Από τη μία βοηθάει στην καλύτερη ανάπτυξη του ριζικού συστήματος και την ομοιόμορφη ανάπτυξη του χρώματος του καρπού κατά την ωρίμανση, από την άλλη όμως, υψηλή περιεκτικότητα προκαλεί ανομοιόμορφο χρωματισμό των καρπών και ποιοτική υποβάθμιση τους (αύξηση των κενών χώρων στο εσωτερικό του καρπού). Ισορροπημένες δόσεις φωσφόρου μετριάζουν τις αρνητικές επιπτώσεις της υπερλίπανσης με άζωτο. Η υπερβολική λίπανση με φώσφορο συχνά καταλήγει σε τροφοπενία μαγνησίου λόγω ανταγωνιστικότητας των 2 στοιχείων. Όλη η ποσότητα του Φωσφόρου χορηγείται στη βασική λίπανση σε δόσεις που κυμαίνονται από 15-22 kg P2O5/στρ ανάλογα με τον τύπο της καλλιέργειας.

Το κάλιο παίζει σημαντικό ρόλο σε πολλές λειτουργίες του φυτού. Μεσαίες δόσεις καλίου προκαλούν αυξημένη παραγωγή φυτών με μέτριους ποιοτικά καρπούς σε γεύση και χρώμα. Η προσθήκη μεγαλύτερων ποσοτήτων καλίου βελτιώνει κατά πολύ την ποιότητα, το σχήμα, τη συνεκτικότητα και την ομοιομορφία στο χρώμα του καρπού. Η έλλειψη του καλίου εμφανίζεται με περιφερειακή χλώρωση και νέκρωση των φύλλων, ξεκινώντας από τα φύλλα της βάσης, ενώ προκαλεί ανομοιόμορφη εμφάνιση χρώματος των καρπών. Σχεδόν το 50% του καλίου παρέχεται στη βασική λίπανση και το υπόλοιπο στην επιφανειακή σε συνολικές ποσότητες 25-65 kg Κ2Ο/στρ.

Το μαγνήσιο συμμετέχει στη λειτουργία της φωτοσύνθεσης των φύλλων, καθώς και στη σύνθεση των σακχάρων και των υδατανθράκων. Έλλειψη του στοιχείου αυτού προκαλεί περιορισμό της βλαστικής ανάπτυξης του φυτού και της παραγωγής καθώς και περιφερειακή χλώρωση των φύλλων (από τη βάση στην κορυφή). Προστίθεται στη βασική λίπανση σε ποσότητες 5-12 kg MgO/στρ.

Τα εσπεριδοειδή, για να δώσουν ικανοποιητική παραγωγή σε ποσοτικό και ποιοτικό επίπεδο θέλουν γόνιμα εδάφη, μέσης μηχανικής σύστασης, όχι συμπαγή, αργιλώδη, ούτε ασβεστώδη, αλλά ελαφρώς όξινα (άριστο pΗ =6), υδατοπερατά και με καλή αποστράγγιση. Ευδοκιμούν σε ήπιο, παραθαλάσσιο κλίμα, έχουν μικρή αντοχή στο κρύο με ανθεκτικότερη την πορτοκαλιά, ακολουθεί η μανταρινιά και τελευταία η λεμονιά. Ως γενική αρχή στη λίπανση των ενήλικων-πλήρως παραγωγικών δέντρων εσπεριδοειδών ακολουθείται η σχέση N:P₂O₅:K₂0 (1:0,3:1).

Πρακτικά, οι ποσότητες Ν, Κ και Mg και των λοιπών θρεπτικών στοιχείων που πρέπει να προστεθούν μέσω λιπασμάτων, ως αναπλήρωση των απολεσθέντων στοιχείων σε επίπεδο εσπεριδεώνα, δεν αφορούν μόνο τις απώλειες μέσω της συγκομιδής των καρπών αλλά και τις ποσότητες που απομακρύνονται μέσω των κλαδεμάτων, που δεσμεύονται ισχυρά στο έδαφος και που χάνονται μέσω εξάτμισης ή/και έκπλυσης κτλ.

Οι ανάγκες των εσπεριδοειδών σε άζωτο είναι αυξημένες από το Φεβρουάριο μέχρι και τον Απρίλιο. Την περίοδο αυτή τα δέντρα χρειάζονται το 40 με 50 % του αζώτου που απαιτούν ετησίως σε κάθε περίπτωση όχι αργότερα από το φούσκωμα των οφθαλμών. Το υπόλοιπο άζωτο χορηγείται ισόποσα κατά το στάδιο της καρπόδεσης και της ανάπτυξης καρπών και φθινοπωρινής βλάστησης.

Οι απαιτήσεις των εσπεριδοειδών σε φώσφορο είναι γενικά μικρές, συνήθως 5-10kg /στρέμμα, κατά την εποχή που παρατηρείται η ανανέωση του ριζικού συστήματος των δέντρων, η έκπτυξη των οφθαλμών, η άνθιση και η καρπόδεση.

Το κάλιο είναι απαραίτητο στην καλλιέργεια των εσπεριδοειδών. Αυξάνει την αντοχή στο υδατικό στρες και στο ψύχος, διορθώνει τα αρνητικά αποτελέσματα της υπερβολικής αζωτολίπανσης, αυξάνει το μέγεθος των καρπών, βελτιώνει τη δομή της σάρκας και αυξάνει την περιεκτικότητα σε βιταμίνη C και τέλος αυξάνει τις αποδόσεις. Αντίθετα περίσσεια καλίου προκαλεί πάχυνση της φλούδας και την αφήνει πρασινωπή, μείωση της περιεκτικότητας σε χυμό και της αύξησης της οξύτητας του χυμού. Επίσης προκαλεί και μείωση πρόσληψης μαγνησίου, απόλυτα αναγκαίου στοιχείου για την ποιοτική παραγωγή των καρπών. Εφαρμογή 15-20kg/στρ. καλίου θεωρείται ικανοποιητική. Τροφοπενίες ιχνοστοιχείων όπως ψευδαργύρου, σιδήρου, βορίου, μαγγανίου δεν πρέπει να θεωρούνται αμελητέες.

Στη σύγχρονη αμπελοκομία, όσον αφορά την ανόργανη θρέψη της αμπέλου, ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίπτωση του αζώτου, του καλίου και του μαγνησίου, η έλλειψη ή περίσσεια των οποίων απαντάται συχνά στους αμπελώνες και οι απαιτήσεις σε αυτά είναι μεγαλύτερες από τα υπόλοιπα ανόργανα θρεπτικά στοιχεία.

Η άμπελος απορροφά και τις δύο ανόργανες μορφές αζώτου, αμμωνιακή και νιτρική από το εδαφικό διάλυμα. Ο τρόπος λίπανσης εξαρτάται: από το μέγεθος του αμπελώνα, το βαθμό εκμηχάνισης, την ύπαρξη δικτύου άρδευσης και το είδος του λιπάσματος.

Ο τύπος και η δόση του λιπάσματος εξαρτώνται από διάφορους παράγοντες όπως η ποικιλία, το υποκείμενο, η ηλικία των πρέμνων, η παραγωγή, οι παρατηρούμενες τροφοπενίες, το στάδιο ανάπτυξης των πρέμνων, οι ιδιότητες του εδάφους, η διαθεσιμότητα του νερού κ.ά.

Αζωτούχος λίπανση: 
Η απορρόφηση του αζώτου από το έδαφος παρουσιάζει δύο μέγιστα:
• Το πρώτο ξεκινά 2 εβδομάδες περίπου πριν από την άνθιση με απορρόφηση του 75% της συνολικής ποσότητας μέχρι λίγο πριν το γυάλισμα
• Το δεύτερο από τον τρύγο μέχρι τη φυλλόπτωση
Οι μέσες ετήσιες ανάγκες των πρέμνων σε άζωτο και κάλιο έχουν προσδιοριστεί σε 75 και 83 g αντίστοιχα ανά πρέμνο.

Φωσφορούχος λίπανση: 
Η ετήσια ή περιοδική φωσφορούχος λίπανση εφαρμόζεται με ενσωμάτωση φωσφορικών λιπασμάτων στο έδαφος κατά τη χειμέρια ανάπαυση των πρέμνων. Τα πρέμνα απορροφούν το 90% της συνολικής ποσότητας φωσφόρου από την έναρξη της βλάστησης έως και την πλήρη άνθιση.

Καλιούχος λίπανση:
Τα πρέμνα απορροφούν το 65-70% της συνολικής ποσότητας καλίου αμέσως μετά την άνθιση και για χρονικό διάστημα τριών (3) περίπου εβδομάδων.

Η ετήσια ή περιοδική καλιούχος λίπανση εφαρμόζεται με ενσωμάτωση καλιούχων λιπασμάτων στο έδαφος κατά τη χειμέρια ανάπαυση των πρέμνων.

Εάν λείπει το μαγνήσιο κατά τη διάρκεια της βλάστησης, ακόμα κι αν η έλλειψη είναι προσωρινή, παρουσιάζονται χαρακτηριστικά κιτρινίσματα στα φύλλα στις λευκές ποικιλίες και κοκκινίσματα στις ερυθρές ποικιλίες.

Καθοριστική σχέση αναφορικά με την κανονική καρποφορία είναι ο λόγος Ν/Κ στα φύλλα. Στη ροδακινιά οι ιδανικές τιμές αυτού του λόγου κυμαίνονται μεταξύ 1,50/1 και 1,70/1. Στη βερικοκιά μεταξύ 0,80/1 έως 0,90/1 στα φύλλα και το οποίο δείχνει ότι η βερικοκιά παρουσιάζει μεγαλύτερες ανάγκες σε κάλιο παρά σε άζωτο. Στην κερασιά η ιδανική τιμή αυτού του λόγου κυμαίνεται γύρω στο 1,25/1. Στα ακτινίδια η σχέση κυμαίνεται στο 1/1,4 βλέπουμε δηλαδή πως οι προσλαμβανόμενες ποσότητες του καλίου είναι μεγαλύτερες και αυτού του αζώτου.

Η ροδακινιά προτιμά καλοστραγγισμένα εδάφη, ελαφράς έως μέσης μηχανικής σύστασης, πλούσια σε οργανική ουσία και με pH ελαφρά όξινο. Είναι ευαίσθητη στα άλατα και ειδικά στα χλωριούχα.

Η βερυκοκιά προτιμά εδάφη βαθιά γόνιμα και καλής στράγγισης, χαμηλής αλατότητας και ουδέτερα με επάρκεια σε Ασβέστιο. Τα όξινα εδάφη είναι ακατάλληλα και επιδρούν αρνητικά στην παραγωγική ζωή των δέντρων.

Η κερασιά προτιμά βαθιά πηλώδη, πηλοαμμώδη, αμμοπηλώδη ή χαλικώδη, καθώς και τα αργιλώδη κοκκινοχώματα με καλή υφή, με καλή αποστράγγιση. Να αποφεύγονται τα ρηχά, ξηρά, σφιχτά και ασβεστούχα εδάφη και το pH του εδάφους θα πρέπει να κυμαίνεται από 6 έως 7,5.

Η ακτινιδιά προτιμά εδάφη πηλοαμμώδη, με καλή υδατοχωρητικότητα και στράγγιση ώστε να υπάρχει δυνατότητα απόπλυσης των αλάτων, όπου είναι ευαίσθητη - ιδιαίτερα σε νάτριο. Προτιμά εδάφη ελαφρώς όξινα έως ουδέτερα.

Η βασική λίπανση γίνεται πριν το τέλος του χειμώνα, πριν την ενεργοποίηση του ριζικού συστήματος, για να ενσωματωθούν στο έδαφος τα θρεπτικά στοιχεία με τις χειμερινές βροχές. Στόχος είναι η έγκαιρη κάλυψη των αυξημένων αναγκών των δέντρων μετά την άνθιση αλλά και μεταγενέστερα, κατά την περίοδο της αύξησης των βλαστών και των καρπών. 

Χορηγούνται:
• τα 2/3 της συνολικής ποσότητας του απαιτούμενου Αζώτου (Ν)
• τα 2/3 ή όλη η ποσότητα του Φωσφόρου (Ρ)
• το 1/2 της συνολικής ποσότητας του απαιτούμενου Καλίου (K)

Από τα ιχνοστοιχεία, το Βόριο (Β) βελτιώνει τη βλαστικότητα της γύρης και αυξάνει την καρπόδεση, ενώ ο Ψευδάργυρος (Ζn) και o Σίδηρος (Fe) είναι απαραίτητα για τις ανάγκες της αναπτυσσόμενης βλάστησης.

Με την επιφανειακή λίπανση καλύπτονται οι υψηλές θρεπτικές απαιτήσεις για την αύξηση του μεγέθους και του βάρους των καρπών και για τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά.

Εφαρμόζεται από το τέλος Μαρτίου έως τα μέσα Απριλίου .

Χορηγούνται:
• το 1/3 του απαιτούμενου Αζώτου (Ν)
• το υπόλοιπο 1/3 του απαιτούμενου Φωσφόρου (Ρ)
• τα υπόλοιπα 2/3 του απαιτούμενου Καλίου (K)